Αστυνομία και Δεκτική Μουσικοθεραπεία

Αστυνομία και Δεκτική Μουσικοθεραπεία (Guided Imagery & Music)

Η Αστυνομία σήμερα έχει μια ιδιαίτερα ευρεία αποστολή, η οποία περιλαμβάνει μια σειρά καθηκόντων από την καθημερινή διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης έως την καταστολή της εγκληματικότητας και την κρατική ασφάλεια (Μαυριδάκης 2005). To έργο της δεν είναι πάντα ευχάριστο, όχι μόνο γιατί ενίοτε οι αστυνομικοί ερχόμαστε σε επαφή με πιο βίαια, αντικοινωνικά και χωρίς ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στοιχεία της κοινωνίας, αλλά επειδή καλούμαστε να επιδείξουμε κριτική ικανότητα σε κρίσιμες καταστάσεις (Crank & Caldero, 1991; Violanti and Aron, 1994, στο  He N., Zhao J., Archbold A.C., 2002). Κάποιες φορές, μπορεί ν’ αντιμετωπίζουμε επερχόμενο φόβο και απειλή, αφού καθώς εργαζόμαστε σε εξωτερικής φύσης υπηρεσίες (περιπολίες, σκοποί σε σηµεία – στόχους, κατοπτεύσεις χώρων), αισθανόμαστε διαρκώς να απειλείται ακόµα και η ζωή μας (Μαυριδάκης 2005). Η έκθεση σε τραυματικά γεγονότα, δύσκολα περιστατικά και καταστάσεις, μας αναγκάζουν να βιώνουμε επώδυνες συναισθηματικές στιγμές, έλλειψη ικανοποίησης από τη δουλειά, ελάχιστη εργασιακή παραλλαγή, µη δημιουργικότητα και χαμηλή ή αρνητική κοινωνική αλληλεπίδραση μεταξύ μας αλλά και με τον πολίτη. Δεν είναι λίγες οι φορές, όπου η επαφή με το θάνατο και με θέματα που εμπεριέχουν θλίψη, μπορεί να είναι δύσκολα διαχειρίσημη, εάν δεν προσφερθεί κατάλληλη εκπαίδευση και φροντίδα στον εαυτό (Figley CR. 2008,  Jones S.H. 2005, στο N. Wlodarczyk, 2013). 

Πολλές έρευνες αναφέρουν ότι η οργανωσιακή κουλτούρα και ο όγκος δουλειάς είναι οι κύριες αιτίες στρες και έλλειψης ευεξιας  στις αστυνομικές υπηρεσίες.Αλλοτε  ο έντονος μιλιταρισμός και η γραφειοκρατία  επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα του αστυνομικού έργου και τη σχέση της Αστυνομίας με τους πολίτες. Το βάρος αυτής της ιστορικής εξέλιξης του θεσμού συνεχίζει να εμποδίζει τις προσπάθειες για προοδευτική μεταρρύθμιση σε σχέση με την οργάνωση, την ανάπτυξη, τις μεθόδους και τις αντιλήψεις της Αστυνομίας. Ωστόσο, οι πολίτες προσβλέπουν στην Αστυνομία για τη διεκπεραίωση κρίσιμων λειτουργιών εξασφάλισης της ομαλότητας στην καθημερινή τους ζωή και ο αστυνομικός καλείται ν’ ανταποκριθεί επαρκώς.( Papanikolaou G., Rigakos S.G,2014)

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, είναι ουσιαστική η κοινωνική στήριξη στον άνθρωπο αστυνομικό, η αποδοχή υπό τη μορφή θετικής εκτίμησης, ενδιαφέροντος και βοήθειας από διάφορες πηγές. Συνεπώς, η συναισθηματική υποστήριξη του αστυνομικού είναι υψίστης σημασίας πρώτα για τον ίδιο και κατά συνέπεια για το σύνολο του Σώματος (Παπαδήμας Σ., 2015). Η πλειονότητα των ερευνών έχει δείξει ότι η κοινωνική υποστήριξη σχετίζεται με καλύτερη ποιότητα ζωής, αυξημένη ψυχική ευεξία και λιγότερο στρες και δυσφορία (Arora et al., 2007. Moyer & Salovey, 1999, στο Καλιαμπός Α., 2012). 

Έρευνες στον εγκέφαλο αποδεικνύουν ότι η μουσική μπορεί να προκαλεί θετικές βιοχημικές αλλαγές στις περιοχές, που συνδέονται με τη διαχείριση του άγχους και του στρες  (Angelucci, Ricci, Padua, Sabino, & Tonali, 2007; Eldar, Ganor, Admon, Bleich, & Hendler, 2007, στο Bensimon, 2012). Ειδικότερα, οι οργανωμένες μουσικές δραστηριότητες επιδρούν σημαντικά στην ψυχική και πνευματική υγεία και στην κοινωνική αποδοχή. Ο Hylton (1981) χαρακτηριστικά δηλώνει: «η γνώση του εαυτού που κατακτιέται μέσα από τις μουσικές εμπειρίες μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και της αίσθησης της αυταξίας» (ό.π.).

Τη δύναμη της μουσικής αναγνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες, θεωρώντας την ως το κατ’ εξοχήν μέσο παιδείας, ικανό να πλάθει τη ψυχή και το ήθος. Για τον Πυθαγόρα, ο τέλειος άνθρωπος ήταν αρμονικά υγιής στο σώμα και στο πνεύμα και η μουσική γινόταν θεραπευτικό μέσο, καθώς ο κόσμος των ήχων έχει μια μυστηριώδη συγγένεια με τον ψυχισμό του ανθρώπου. Η μελωδία συνίσταται από την αρμονία, το λόγο και το ρυθμό (Βοnde, 2012) και η τάξη της κίνησης συνδέεται με τη μέτρηση, με τους νόμους των αριθμών – άρα ο ρυθμός αναφέρεται σε ένα χρονικό σχηματισμό τακτικών κινήσεων, που έχουν οργάνωση και τάξη (Μαζοκοπάκη, 2007 στο Αντωνακάκης, 2012). Μ’ αυτόν τον τρόπο, η μουσική, που είναι ουσιαστικά τακτοποιημένες ακουστικές πληροφορίες, συμβάλλει στην οργάνωση του νου, που τις παρακολουθεί και μπορεί να ελαττώσει την ψυχική εντροπία ή αταξία (Hammer E.S.,1996). 

Η μουσικοθεραπεία είναι πλέον μια αναγνωρισμένη επιστήμη ανάμεσα σε άλλες παραϊατρικές επιστήμες, όπως η φυσικοθεραπεία, η εργοθεραπεία και η ψυχολογία, τόσο στις παραϊατρικές υπηρεσίες, όσο και στις ειδικές εκπαιδευτικές υπηρεσίες, που διαθέτουν οι υγειονομικές και εκπαιδευτικές αρχές (Wigram Τ., Pedersen Ν.Ι. & Βonde L.O., 2002). Έχει ως στόχο ν’ αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής και να βελτιώσει τη σωματική, κοινωνική, επικοινωνιακή, συναισθηματική, διανοητική και πνευματική υγεία και ευεξία μέσα από ειδική επαγγελματική  παρέμβαση (WFMT, 2011). 

Μια τεχνική, που εστιάζει στη διερεύνηση της συνειδητότητας είναι η Δεκτική Μουσικοθεραπεία – Guided Imagery & Music (GIM), (Association of Music and Imagery, 1999). Η διαδικασία αυτή περιέχει το συνδυασμό χαλάρωσης και ασκήσεων συγκέντρωσης, που παρουσιάζονται ως εικόνες ύστερα από ειδικά επιλεγμένη μουσική (Hammer,1996). Τομείς αλλαγής εντοπίζονται στην εμπιστοσύνη του εαυτού σε αντίθεση με τη στήριξη στους άλλους, στην απόκτηση καλύτερης οπτικής στα παλαιότερα προβλήματα και στην ενσωμάτωση αυτών των ‘θεάσεων’ στη ζωή(Παπανικολαου Ε.,2011), στην ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων, στην εύρεση νέων ταλέντων, στη αυτοκατανόηση  (Bonny, 1978a, 1978b, στο Maack C., Nolan P., 1999), στη θεραπεία, χαλάρωση και εξερεύνηση των σωματικών εντάσεων (Summer, 1988, στο ό.π.), στα επίπεδα αυτοπραγμάτωσης (Maslow, 1962, στο ό.π.) και στην υπερπροσωπική ανάπτυξη (Wilber, 1980 στο  ό.π.),.

Η Δεκτική Μουσικοθεραπεία- Guided Imagery & Music, μπορεί να αξιοποιηθεί ως μια πρωτότυπη δεκτική διεργασία για την ανάπτυξη του εαυτού, αφού συμβάλει στην αλλαγή της αίσθησης του εαυτού, στην πνευματική ανάπτυξη, στην αύξηση της ανεξαρτησίας και στην αποδοχή ή στη θεραπεία σωματικών προδιαθέσεων, στη αίσθηση περισσότερης ενέργειας, στην αλλαγή της διάθεσης, στη βελτίωση των σχέσεων, στη ενίσχυση της αυτοπεποίθησης, στη μεγαλύτερη επίγνωση των συναισθημάτων, στην απόκτηση  διορατικότητας στα προβλήματα, (Belland, 1994, στο Maack C., Nolan P., 1999), ικανότητες και δεξιότητες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για την εκτέλεση των υπηρεσιακών μας καθηκόντων. 

Με τη χρήση της μουσικής οι αστυνομικοί μπορούμε να εμπλακούμε σε αντιληπτά ασφαλείς και ευχάριστες συνθήκες, να άρουμε την εσωτερική μας απομόνωση ελτιώνοντας τη δημιουργία σχέσεων και την αίσθηση του «ανήκειν» και να νιώσουμε χαρούμενα συναισθήματα. Η δομή της μουσικής προσφέρει ασφαλή και προβλέψιμα όρια για έκφραση και πειραματισμό σε πλαίσια, στα οποία, η ομάδα συναδέλφων μπορεί να γίνει επικουρικό δοχείο των στρεσσογόνων εικόνων και όχημα βοήθειας για το ξερίζωμα των εσωτερικευμένων αρνητικών αναπαραστάσεων. Με αυτά τα δεδομένα, μπορεί να βελτιωθεί η κοινωνική αλληλεπίδραση και να συμβάλλει ουσιαστικά στην καλυτέρευση της τόσο απαιτητικής υπηρεσιακής καθημερινότητάς μας ως αστυνομικοί, προσδίδοντας στοιχεία απαραίτητα για την ισορροπία του Ανθρώπου  αστυνομικού.

www.kiath.gr
Μαστοράκη Κυριακή
Ανθ/μος ΕΛ.ΑΣ

Κοινοποίηση
Κύλιση στην κορυφή